تاریخچه اسب
7 سال پیش
طبق يافته هاي فسيلي ، منشاء تکامل اسبهای امروزي از پستاندار كوچكي به نام ائوهيپوس كه شباهت زيادي به روباه داشته و حدود ششصد ميليون سال قبل ، يعني دوران ائوسن از نظر زمين شناسي است و می توان نتیجه گرفت كه از نظر تكاملي اسبهاي امروزي درطي ميليونها سال از اين پستاندار كوچك منشاء گرفته اند . بلندی اين جانور در حدود 30 الي 35 سانتيمتر بوده ودر جهان گسترش یافته بوده است. بدن آن گرد و داراي پشتي خميده بوده و از کف پنجه های خود در هنگام راه رفتن استفاده می کرده است . در اندام حركتي قدامي خود 4 ُ در اندامي خلفي خود 3 انگشت داشته است .
حدود 13 نوع از اين جاندار درقسمت های مختلف آمريكاي شمالي و انگلستان ، سوئيس ، فرانسه و بلژيک يافته شده است . بنابر كشفيات بعمل آمده نه تنها طويل شده وكاهش تعداد تدريجي اندامهاي حركتي اسب استنباط مي شود ، بلكه تغييراتی كه بصورت طویل شدن گردن و جمجمه همراه با تغيير عادات چرا كردن ( مانند خوردن ميوه هاي آبدار كه در بالاي سطح زمين وجود دارند) به رژيم علف خواري ( خوردن علف هاي خشبي و سخت از سطح زمين ) ايجاد شده را مي توان نتیجه گرفت. گرچه اولين فسيل يافت شده از ائوهيپوس به ثبت رسيده است ، ولي مي توان گفت كه اين جانور كوچك اندام از يك دودمان اصلي پستاندار كه در ابتدا داراي 5 انگشت بوده تكامل يافته است .
ميليونها سال بعد انواع تكامل يافته اين حيوان ( در حدود 57 ميليون سال ) بنام تک سميان دوران پليوسن با نام پليوهيپوس شكل گرفتند. يافته هاي باستان شناسي در ايران توسط آقاي ماكنم ، يكی از معاونان دومرگان باستان شناس معروف ، فسيل این دام يك نوع اسب به نام هيپاريون در سال 1904 ميلادي در ناحيه مرزه چال مراغه یافته شدكه مربوط به اواخر دوران سوم زمين شناسی يعنی پليوسن و قبل از فوارن آتشفشان سهند ( بيش از يك ميليون سال قبل ) مي باشد . با آغاز دوره يخبندان در كره زمين و تغييرات شرایط جوی انواع مختلف پليوهيپوس مهاجرت های گسترده ای به قاره های قديم ( آسيا ، اروپا و آفريقا ) شروع كردند .
بنابر دلايلی كه هنوز مشخص نيست قاره آمريكا بطور ناگهاني و پس از قطع ارتباط آن با قاره هاي قديم ، از وجود پليوهيپوس پاك گرديد. انواع مختلف پليوهيپوس در طي این مهاجرت ها در بخشهاي آفريقا و اروپا و آسيا پراكنده شدند و منشاء انواع مختلف حیواناتی از قبیل :گور خر ، خر و چهار تيپ از اجداد اوليه اسبهاي امروزي گرديدند . بنابر اين اسب های امروزی دارای چهار جد اوليه هستند و از نظر تاريخ فلات کشور ايران منطبق بر محدوده جغرافيائی پراكندگی دو نوع از انواع چهار گانه اين اجداد محسوب مي شود . اسبهاي نژاد تركمن و كاسپين موجود در ایران پس از گذشت حدود یک ميليون سال از پيدايش آن دو نوع اجداد اوليه اسب ، هنوز بعنوان شبيه ترين اسبهاي موجود در جهان به اجداد نخستین خود محسوب مي شوند و مورد توجه خاص جهانيان و پژوهشگران قرار گرفته اند .
اشتراک گذاری:
